Ξεκαβάλα το καλάμι…θέλω να πάω για ψάρεμα!

Κι ενώ έχω κάνει τον "προγραμματισμό" μου, ποιο "κομμάτι" θα βγάλω πότε και γιατί (σε καμία περίπτωση δεν ήταν αυτό)... κι ενώ έχω υπολογίσει ότι δεν θα πω "κακίες" Πασχαλιάτικα, για να μην κολαστώ μέρες που είναι... κι ενώ κάθομαι ήσυχα-ήσυχα και facebookίαζομαι χωρίς να ενοχλώ κανέναν (παρά μόνο αυτούς που μου χρωστάνε)! Τσουουουπ (ηχητικό εφέ)! να σου μια ανάρτηση ξεπετάχθηκε μπροστά μου, που έδειχνε ενδιαφέρουσα!

Μια κυριούλα είχε postάρει έναν "οσκαρικό" (πραγματικά) ευχαριστήριο λόγο!!! "Ευχαριστώ την μητέρα μου, τον πατέρα μου, τα αδέλφια μου (ονομαστικά, όχι αηδίες... μόνο το ΑΜΚΑ έλειπε), τον σύντροφό της ζωής μου, τον φίλο μου τάδε, την συνεργάτιδά μου δείνα, το δεξί μου χέρι, το αριστερό μου (...θα με "κόψουν" στον αέρα)... " κλπ. Όλα, φυσικά, τα "ευχαριστώ", ανεξαιρέτως, συνοδεύονταν και με αιτιολόγηση. Γιατί "είναι κοντά μου, γιατί μου συμπαραστέκονται, γιατί με στηρίζουν, γιατί με υποστηρίζουν, γιατί είναι χαμογελαστοί..." (όρεξη να 'χεις να διαβάζεις).

Ώπα! (σκέφτηκα) η κυριούλα, ή πήρε ΟΣΚΑΡ και δεν το είπαν στις ειδήσεις του STAR, ή βραβεύτηκε ως η κορυφαία "ότι να 'ναι" παγκοσμίως (στην ξεφτίλα μόνο Ευρώπη) ή έγιναν οι εκλογές και δεν το πήρα πρέφα... άρα η ανάρτηση είναι της νέας μας πρωθυπουργού!

Κι όμως ... αυτή η Οσκαρική (άλλο να σας λέω, άλλο να διαβάζετε) - πρωθυπουργική ανάρτηση έγινε γιατί... κατάφερε να ανοίξει μαγαζί 30m2!!!

Το σαγόνι κάτω! Άλαλα τα χείλη! Το πλήρες ξενέρωμα! Εντάξει...δεν λέω, είναι κατόρθωμα να ανοίξεις μαγαζί στην Ελλάδα της κρίσης, αλλά τόσο πολύ πια; Το μαγαζί που άνοιξες μόλις το γέμισες με αυτούς που ευχαρίστησες! Πελάτες δεν θα έχεις; Πού θα χωρέσουν; Γιατί κοριτσάκι μου τα κάνεις αυτά; Τί σου έκανα η δύσμοιρη "φεσωμένη" πασχαλιάτικα;

Προβληματίστηκα, δεν σας κρύβω! Πάει κι ο "προγραμματισμός", πάνε όλα...! Είχα πει η κακομοίρα, ότι θα έμπαινα σε mood κατανυκτικό, σοβαρό, μετρημένο... δεν με αφήνετε όμως να αγιάσω!

Και μιας και τα χρωστούμενα δεν τα μάζεψα κι αντ' αυτού, μάλλον, "χρωστάω" κι από πάνω (αλλιώς δεν εξηγείται)...(θυμίστε μου, κάποια στιγμή μόλις τελειώσει το Πάσχα, να το συζητήσουμε κι αυτό)

Μπήκα στο tripάκι να δω, τί αναρτήσεις κάνουν οι άνθρωποι που ασχολούνται με ανθρώπους (γιατροί, νοσοκόμοι, ψυχίατροι, ψυχολόγοι και λοιπές ειδικότητες των ανθρωπιστικών επιστημών). Δεν γίνεται (ξανασκέφτηκα) όλο και κάποιον ευχαριστήριο λόγο θα έχουν βγάλει κι αυτοί! Στο κάτω-κάτω ανθρώπινες ζωές / ψυχές σώζουν. Τα παντελόνια τους (ή φούστες τους) τα έχουν "λιώσει". Οι γονείς τους και οι οικείοι τους, τους στερούνται μόνιμα, προκειμένου να προσφέρουν στον συνάνθρωπο... Τίποτα και Κανείς! Ούτε μία ανάρτηση... Πουθενά! Τέτοια "αχαριστία"... "ντροπή"!

Εντάξει! (ξανά-μανά-σκέφτηκα) οι άνθρωποι αυτοί είναι "ταπεινοί". Ασκούν "λειτούργημα" και δεν διαφημίζουν το "έργο" τους! (που μεταξύ μας κιόλας και μην το πείτε πουθενά... αυτοί είναι που δικαιούνται να το κάνουν!)

Βάλθηκα να ψάχνω σε άλλα επαγγέλματα. Σειρά είχαν οι πυροσβέστες, αστυνόμοι, τραυματιοφορείς, λιμενικοί κλπ. Δεν μπορεί (είπα- σταμάτησα να σκέφτομαι - άρχισα να μονολογώ) αυτοί καθημερινά ρισκάρουν ακόμα και την ζωή τους... Θα έχουν "ανεβάσει" κάτι παρόμοιο... Όχι! Όχι! Και πάλι Όχι! (το πνεύμα του Μεταξά ξύπνησε μέσα μου)

Συνέχισα, λοιπόν, την περιήγηση στον μαγευτικό κόσμο του facebook, με τις επίσημες σελίδες γνωστών και πολυβραβευμένων καλλιτεχνών ελλήνων και ξένων (τραγουδιστών, συγκροτημάτων, ηθοποιών, ζωγράφων, γλυπτών κλπ). Ούτε εκεί! Άκρα του τάφου σιωπή!

Οι πανεπιστημιακοί; Οι ερευνητές; Μπααααα! Γαϊδούρια παιδί μου...ούτε ένα ευχαριστώ στην μανούλα!

Τι έγινε ρε παιδιά; Πώς γίνεται, η κυριούλα "δεν με ξέρει ούτ' ο θυρωρός μου, ούτε καν η μάνα μου" να ευχαριστεί όλο της το σόι και αυτοί που "δικαιούνται" "ούτε φωνή, ούτε ακρόαση"; Κι εκεί μου ήρθε η "φλασιά"!

Η ως άνω αναφερομένη "ευγνωμονούσα" κυριούλα (όπως και πολλοί ακόμη κυριούληδες και κυριούλες με παρόμοιες "θλιβερές", κατά την άποψή μου, αναρτήσεις) ανήκει στην, καθόλου σπάνια, κατηγορία των "ψώνιων"! Ναι... ναι καλά διαβάσατε (επιτέλους μου βγήκε και ένα "ναι" - είχα αρχίσει να ανησυχώ)!

Η κατηγορία αυτή, ονομάζεται αλλιώς "στέλνω συγχαρητήριο τηλεγράφημα στην μάνα μου κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου" ή αλλιώς "Καβαλάω το καλάμι κι ας μην είναι καν δικό μου" και φυσικά όπως φαίνεται και από τον τίτλο "Ξεκαβάλα το καλάμι...θέλω να πάω για ψάρεμα". (παρακαλώ ενημερώστε με για οποιαδήποτε άλλη ονομασία που μπορεί να μου διαφεύγει)

Συνήθως τα "ψώνια" κρύβουν τις (πάρα πολλές, μα πάρα-πάρα πολλές) ανασφάλειές τους πίσω από την "μάσκα" του "φαντασμένου"! Βλέπετε, άλλο αυτοπεποίθηση, άλλο αυτοεκτίμηση και άλλο "ψωνίζομαι". Τα δύο πρώτα κατακτώνται δύσκολα (μέσω της αυτογνωσίας)! Το τελευταίο όμως, δεν χρειάζεται να το κατακτήσει κανείς. Αρκεί, να μην έχει τα δύο πρώτα! Αλλά τί τα θέλω, τί τα ζητάω, τέτοια ώρα και κυρίως από ποιους;

Η αλήθεια είναι ότι, όλοι έχουμε μία δόση "ψώνιου" μέσα μας! Ανεξαιρέτως! Όλοι ξέρουμε το "δυνατό" μας σημείο. Την αρετή μας, το ταλέντο μας, το χάρισμά μας. Και φυσικά κάποια την στιγμή την "ψωνίζουμε"! Oι περισσότεροι όμως, οι πιο σκεπτόμενοι, "ξεκαβαλάμε" κάποια στιγμή για να δούμε "τί παίζει" γύρω μας! Να κάνουμε την "αυτοαξιολόγησή" μας, την "αυτοκριτική" μας βρε αδελφέ! Μην ξεφύγουμε τελείως! Αυτό που μας συγκρατεί, νομίζω, πως λέγεται "αξιοπρέπεια" και πηγάζει από τον "αυτοσεβασμό"!

Οι πιο "πετυχημένοι" άνθρωποι, άλλωστε, είναι "ταπεινοί"! Δεν είναι αυτάρεσκοι! Δεν επιζητούν την επιδοκιμασία κανενός! Σέβονται την εργασία τους, το λειτούργημά τους. Δεν τα ανακατεύουν / συγχέουν με την οικογενειακή, φιλική & προσωπική τους ζωής! Ξέρουν ποιοι είναι δίπλα τους και τους το αναγνωρίζουν οι ίδιοι! Δεν περιμένουν να τους το αναγνωρίσουν οι "άγνωστοι" των social media! Ευχαριστούν κατ' ιδίαν και χωρίς φαμφάρες! Έμπρακτα!

Γι' αυτό, σας παρακαλώ, μη ξαναδώ κανέναν, να βγάζει "οσκαρική" ανάρτηση αν:

1) δεν έχει κερδίσει όντως το Όσκαρ,

2) δεν έχει βραβευθεί ή προταθεί για βραβείο (παγκόσμιο - στην ξεφτίλα ευρωπαϊκό),

3) δεν έχει κάνει κάτι "αξιοσημείωτο" που να αφορά το σύνολο της κοινωνίας μας,

4) δεν έχει χαλάσει το τηλέφωνό του και η ανάρτηση είναι ο μοναδικός τρόπος να ευχαριστήσει τους οικείους!

Αν πάλι θέλετε, σώνει και καλά, να το κάνετε...κάντε το! μετά το Πάσχα όμως...αφήστε με να "αγιάσω"... Πολύ θα το εκτιμήσω!