Στο Κομμωτήριο αδελφές μου...στο Κομμωτήριο!!!

Όσοι με γνωρίζουν, γνωρίζουν και την γενικότερη αποστροφή μου για τα κομμωτήρια και γενικώς για τους απανταχού κομμωτές - κομμώτριες και λοιπές ειδικότητες. Έχω δε, σοβαρές ιδεολογικές διαφορές με τις γυναίκες που ξεσπούν τα ψυχολογικά τους στο μαλλί τους και φυσικά δεν θεωρούσα ποτέ διασκέδαση να περνάω 3-5 ώρες, να μου ζαλίζουν το κεφάλι (μεταφορικά & κυριολεκτικά).

Θες γιατί έχω παιδικά βιώματα, όταν σαν κοριτσάκι ήθελα να τα μακρύνω και η μητέρα μου έδινε εντολή, να μου τα κόψουν πολύ για να «δυναμώσουν»; Θες γιατί πήγαινα να μου κόψουν ψαλίδα και έβγαινα Sinead O' Connor; Θες γιατί ήμουν παντρεμένη με κομμωτή και δεν ήταν η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου...; Όποια κι αν ήταν η αιτία, το γεγονός ήταν ότι απέφευγα το κομμωτήριο σαν τον διάολο το λιβάνι. Χίλιες φορές να πάω οδοντίατρο, βρε αδελφέ, έχω πιο ευχάριστα να θυμάμαι.

Στο τσακίρ κέφι, και για να μην γίνω Ραπουνζέλ (που πολύ θα το ήθελε ο γιος μου), ένα «καθάρισμα» στην ψαλίδα από τον πρώην σύζυγο και αυτό υπό την αυστηρή επιτήρηση του παιδιού, για να μην με κάνει «κατά λάθος» μοναχό βουδιστή του Θιβέτ. Με τούτα και με εκείνα πέρασαν 10,5 χρόνια από την τελευταία φορά που πάτησα το πόδι μου σε κανονικό κομμωτήριο. Ακόμα και τότε πήγα γιατί παντρευόμουν...και είπα να μην πάω στον γάμο μου σαν "Την τρελή του Σαγιό".

Κι εκεί που είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν τέτοια μαγαζιά...κι είχα πάει ένα χειμωνιάτικο συννεφιασμένο μεσημεράκι για τσιπουράκια και μεζεδάκια με φίλες, σε ένα ωραιότατο μαγαζάκι στο Χαλάνδρι (αυτά τα μαγαζιά δεν τα ξεχνώ ποτέ)... μια φίλη με κοιτάει στο μαλλί... και διακρίνω μία αποστροφή στο βλέμμα της. Με πολύ διακριτικό τρόπο, μου είπε ότι το μαλλί μου είναι μαύρο χάλι και ότι πρέπει επιτέλους να κάνω κάτι γι' αυτό (δεν μου το είπε έτσι ακριβώς...αλλά το βλέμμα της τα έλεγε όλα). Νασου και οι υπόλοιπες να συναινούν ότι το μαλλί θέλει φροντίδα και όλο το σχετικό λογύδριο... Κόντεψε να μου πέσει το μεζεδάκι από το πηρούνι... Βλέποντας τις φίλες μου να έχουν σταματήσει να τρώνε, να πίνουν, να μιλάνε έχοντας "καρφώσει" το βλέμμα τους στο μαλλί μου, κατάλαβα ότι τα πράγματα ήταν πολύ σοβαρά...δεν γινόταν να το αναβάλλω άλλο. Έπρεπε να οπλιστώ με δύναμη...να πάρω κουράγιο και να αντιμετωπίσω τον χειρότερο φόβο μου... έπρεπε να πάω ... ΚΟΜΜΩΤΗΡΙΟ. Μόλις με είδε η φίλη μου ότι προβληματίστηκα και για να μη χάσει την ευκαιρία, βγάζει το κινητό της και κλείνει ραντεβού με τον κομμωτή της για το επόμενο κιόλας Σάββατο.

Η εβδομάδα πέρασε μαρτυρικά... κοιτούσα τα (πολύ) μακριά καστανά μαλλάκια μου και άλλες φορές ψιθυριστά...άλλες φορές σαν μοιρολόι τα αποχαιρετούσα... προσπαθούσα να μου δώσω κουράγιο ... ότι και να γίνει... θα ξαναμακρύνουν. Όταν δε, με πήρε η φίλη μου την Παρασκευή για να μου επιβεβαιώσει το ραντεβού...θρήνος κανονικός!

Και ξημέρωσε Σάββατο. Πήρα το αυτοκινητάκι μου και καθ' όλη την διάρκεια της διαδρομής μέχρι το Χαλάνδρι μονολογούσα. Δεν είχα το κουράγιο να πάω μόνη μου αν και ήξερα που είναι...επιστράτευσα λοιπόν την ηθική αυτουργό. Για να μην κάνω πίσω...(έβλεπε ότι σκεφτόμουν τρόπους "απόδρασης" )...κανόνισε μέχρι και parking έξω από το μαγαζί. Αυτό ήταν είχα παγιδευτεί. Δεν μπορούσα να κάνω πλέον πίσω.

Μπήκα μέσα με τον αέρα «Ave Caesar, morituri te salutant, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν». Και ξαφνικά... άρχισα να περνάω... Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Α!!! Όση ώρα περίμενα την «θανατική ποινή» των μαλλιών μου, ήπια τον καφέ μου, μίλησα με την φίλη μου, γνώρισα (και τρομοκράτησα) τον "δήμιο" των μαλλιών μου τον «κομμωτή» και όλο το επιτελείο. Κι έφτασε η ώρα μου ... κυριολεκτικά ... με παρέλαβε η Έλενα, μία υπέροχα χαμογελαστή κοπέλα. Με οδήγησε στον λουτήρα και με έβαλε σε μια αναπαυτικότατη πολυθρόνα με ανάκληση... και εκεί κάπου πρέπει να ξέχασα το όνομά μου και να έχασα τις αισθήσεις μου. Η χαλάρωση ήταν απόλυτη! Δεν υπήρχε πλέον άγχος, φόβος, παρελθόν ή μέλλον (ναι ναι όλα αυτά τα βαρύγδουπα). Η μυρωδιά από τα σαμπουάν, τις κρέμες και τις μάσκες σε συνδυασμό με το ζεστό νερό που έπεφτε στα μαλλιά μου με έκαναν να χάσω την αίσθηση του χρονοχώρου. Όταν τελείωσε η σχεδόν μυσταγωγική αυτή τελετουργία, με οδήγησε στην καρέκλα (που μέχρι κι εκείνη την στιγμή μου φαινόταν σαν "ηλεκτρική")...δεν είχα κουράγιο ούτε να διαμαρτυρηθώ, ούτε να αντιδράσω. Παραδόθηκα λοιπόν στα χέρια του «δήμιου». Πλέον δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι ήμουν ασφαλής.  

Όταν «ξύπνησα» από τον «γλυκό μου ύπνο» και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, δεν πίστευα αυτό που αντίκριζα. Ήμουν σαν να έχω βγει από σελίδες περιοδικού. Ήμουν αυτή που είχα ξεχάσει ότι είμαι...αυτή που είχα κρύψει βαθιά μέσα μου για να "αγκαλιάσω" τους υπόλοιπους ρόλους μου. Κοίταξα τον «δήμιο» μου, ο οποίος χαμογελούσε. Είχε μετατραπεί σε «σωτήρα». Βγήκα από το κομμωτήριο με τον «αέρα» τουλάχιστον της Monica Bellucci. Δεν είχα πλέον καμία αμφιβολία...θυμήθηκα ότι δεν είμαι μόνο μάνα, εργαζόμενη, κόρη, σύντροφος (γενικώς "πολυεργαλείο")...ήμουν και πάλι ΓΥΝΑΙΚΑ. Εκείνη την στιγμή μου το υποσχέθηκα ΔΕΝ θα με ξανά-ξεχάσω... ΔΕΝ θα με ξανά-χάσω...

Όσο για την φίλη μου την Κασσάνδρα, για τον «δήμιο» - «σωτήρα» μου, τον Πάνο, την Έλενα και το υπόλοιπο επιτελείο... είναι τελείως υπαρκτά πρόσωπα και τους είμαι βαθιά υπόχρεη που μου έκαναν την πιο αποτελεσματική «ψυχοθεραπεία».