"Ουδείς αναντικατάστατος..."

Κι όμως... υπάρχουν αναντικατάστατοι! Είχα την τύχη να γνωρίσω δύο! Δύο γυναίκες! Μητέρα και κόρη! (αυτές και μνημονεύω)

Ποιοι είναι όμως αναντικατάστατοι;

Είναι οι άνθρωποι αυτοί, που προσφέρουν τα πάντα και απλόχερα. Αυτοί που αγαπούν, χωρίς ποτέ να περιμένουν ανταλλάγματα! Που περνούν την ζωή τους, εφαρμόζοντας όλες τις χριστιανικές διδαχές, όχι από τον φόβο της μετά θάνατον τιμωρίας... αλλά λόγω ήθους, λόγω αξίας χαρακτήρα. Ανωτερότητα ψυχής!

Είναι οι άνθρωποι που δε ζηλεύουν την χαρά σου (πώς θα μπορούσαν άλλωστε), αλλά πραγματικά χαίρονται με αυτήν. Σε "προάγουν" ως οντότητα. Σε κάνουν διαρκώς καλύτερο! 

Είναι αυτοί που βλέπουν τα θετικά σου ακόμη κι όταν δεν μπορείς να τα δεις εσύ! Σε ωθούν (χωρίς να πιέζουν) να φτάσεις όσο πιο ψηλά γίνεται! Όχι όσο νομίζεις εσύ, ότι μπορείς! Πέρα και πάνω από αυτό...

Τι κι αν "πέσεις"; Τι κι αν κάνεις λάθος ή "λυγίσεις"; Αυτοί οι άνθρωποι δεν σε βλέπουν ως αδύναμο. Δεν εκμεταλλεύονται την "στιγμή". Ξέρουν ότι είναι ανθρώπινο. Σου δίνουν το χέρι για να "σηκωθείς", να "διορθώσεις", να "ορθωθείς", να συνεχίσεις!

Τι κι αν έχεις ελαττώματα; Κι αυτοί έχουν... αλλά παλεύουν καθημερινά να "ανέβουν" πάνω και πέρα από αυτά. Το ίδιο περιμένουν κι από εσένα άλλωστε!

Αυτούς τους ανθρώπους δεν θες να τους απογοητεύσεις! Δεν θες να τους "προδώσεις". Δεν θες να "διαψεύσεις" τις προσδοκίες τους, όσο μεγάλες κι αν είναι! Σου δίνουν δύναμη και κίνητρο να συνεχίζεις. Να "ανεβαίνεις", να προοδεύεις, να εξελίσσεσαι, να "παλεύεις" και να νικάς! 

Ακόμα και τότε...την ώρα της νίκης, δεν κομπάζουν...εξάλλου πιστεύουν σε σένα και στις δυνατότητές σου. Δεν αποτελεί έκπληξη η επιτυχία σου! όχι για εκείνους τουλάχιστον...

Αυτοί οι άνθρωποι σε κρίνουν αλλά δεν σε κατακρίνουν! Δεν κάνουν διακρίσεις! Αγαπούν την ζωή κι είναι ευγνώμονες για όσα τους έχει "δώσει"! Επιζητούν συνεχώς το καλύτερο! όχι για τον εαυτό τους αλλά για όλους τους άλλους! Πρώτα και κυρίως για τους άλλους!

Σέβονται την ηθική τάξη! Δεν την καταπατούν γιατί είναι έξω από την φύση τους!

Κι όταν τους "χάνεις"; Όταν "φεύγουν";

Ο χρόνος είναι γιατρός λένε... βλακείες λέω εγώ! Ο πόνος δεν περνάει, δεν "μαλακώνει"... είναι ακριβώς ο ίδιος κάθε μέρα...όσα χρόνια κι αν περάσουν! Απλά τον συνηθίζεις! Μαθαίνεις να ζεις μ' αυτόν! Συμβιβάζεσαι και γίνεσαι "φίλος" του!

Το σοκ της απώλειας περνάει. Όχι η απώλεια! Αυτή είναι οριστική, απόλυτη και τελεσίδικη. Δεν υπάρχει επιστροφή! Κανείς δεν τα κατάφερε! Ούτε καν αυτοί οι αναντικατάστατοι άνθρωποι ,που ήρθαν στην γη κι άφησαν το υπέροχο "σημάδι" τους. Ένα "σημάδι" που ναι μεν δεν άλλαξε ριζικά τον τον κόσμο... αλλά έδωσε "φως" στην ζωή όσων τους έζησαν...για όσο τους έζησαν.

Το "φως" τους δεν χάθηκε. Έμεινε εδώ, μαζί μας! Τι κι αν οι ίδιοι "έφυγαν"; Το "φως" τους ζει στους ανθρώπους που "γαλούχησαν", φρόντισαν, αγάπησαν και δόθηκαν!

Το "φως" αυτό δεν "σβήνει"... μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά! Απλώνεται... διαδίδεται!

Γιατί όσοι τους γνωρίσαμε, "πήραμε" κάτι από την "καθαρή ψυχή" τους. Δεν θα τους απογοητεύσουμε... θα συνεχίσουμε... θα εξελιχθούμε... θα προσπαθήσουμε, για όσο χρόνο μας δοθεί να αφήσουμε το δικό μας σημάδι! Εξάλλου αυτό θα ήθελαν κι αυτοί από εμάς!

Ποτέ δεν πίστευα στους φύλακες αγγέλους! Νόμιζα ότι είναι λόγια θρησκόληπτων φανατικών! Αμόρφωτων ανθρώπων που πίστευαν σε δοξασίες και φαντάσματα...

Κι όμως είμαι πλέον σίγουρη, ότι οι "λαμπερές αυτές ψυχές" των αναντικατάστατων ανθρώπων είναι πλάι μου... πλάι σου... πλάι μας!

Εμφανίζονται στις χαρές μας, φευγαλέα, μέσα σε όνειρο, να μας χαμογελούν! Μας δίνουν το χέρι στα δύσκολα, με την μορφή ελπίδας! Άλλες πάλι φορές τους βλέπουμε πεντακάθαρα...στα μάτια των παιδιών τους!