Μπροστά προς το μέλλον...προς το καινούριο!

Το ζητούμενο δεν είναι πάντα να επισκευάζουμε ότι έχει σπάσει (ή χαλάσει, ή ραγίσει ή όποιο άλλο ρήμα θέλετε)! Κάποιες φορές πρέπει το μόνο που χρειάζεται είναι να τ' αφήνουμε πίσω και να προχωράμε μπροστά. Μπροστά προς το μέλλον... προς το καινούριο!

Για να εξηγούμαστε, αυτό δεν ισχύει μόνο στο συναισθηματικό (προσωπικό) κομμάτι της ζωής μας. Βρίσκει εφαρμογή σε επαγγελματικό, οικογενειακό και ευρύτερο κοινωνικό επίπεδο (ασχέτως ότι αυτό που «καίει» την πλειοψηφία είναι ο αισθηματικός τομέας και συνειρμικά το μυαλουδάκι μας πάει σχεδόν πάντα προς τα εκεί).

Προς Θεού...πάντα πρέπει να δίνουμε δεύτερες (ίσως και τρίτες) ευκαιρίες σε ανθρώπους και σε σχέσεις (όλων των ειδών...μην τα ξαναλέμε). Ναι ας κάνουμε υποχωρήσεις (αμοιβαίες - τί υπέροχη λέξη) και συμβιβασμούς. Δεν είναι κακό όταν γίνονται με μέτρο. Χρειάζεται όμως προσοχή, γιατί όταν γίνονται αλόγιστα, ελλοχεύει ο κίνδυνος αναβάθμισης τους σε υποβιβασμό και τότε το «αντίτιμο» είναι πολύ πιο βαρύ από το όφελος! Κι όταν φτάνουμε σε αυτό το αποτέλεσμα, ίσως (λέω ίσως)... δεν αξίζει να παλεύουμε να το διορθώσουμε / επισκευάσουμε (και πάλι ελεύθερο το ρήμα). Ίσως να έχει φτάσει η ώρα να αποχαιρετήσουμε και να αποχωρίσουμε.

Φυσικά και δεν είναι εύκολο! Δύσκολο είναι! Και μάλιστα από τα πιο δύσκολα, αφού καλείσαι να αφήσεις τα σίγουρα και δοκιμασμένα για να πας στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα! Εννοείται ότι αρχικά η επιλογή φαντάζει μονόδρομος! Αλλά και πάλι αν το σκεφτείς και τώρα με μία ελπίδα δεν ζεις; Με αυτήν ότι κάτι θα αλλάξει, κάτι θα φτιάξει. Έτσι...μαγικά! Η φράση - καραμέλα: «Αυτό ξέρω, αυτό εμπιστεύομαι!», ισχύει για απορρυπαντικά... όχι για τις ανθρώπινες σχέσεις!

Δεν θα διαφωνήσω, η συνειδητοποίηση της μη συμβατότητας (εργασίας, φίλων, συντρόφων κλπ) και του χάους που δεν γεφυρώνεται όσες υποχωρήσεις (κι «εκπτώσεις») κι αν κάνεις (εκτός κι αν προχωρήσεις σε πλήρες «ξεπούλημα») είναι πολύ επίπονη και ψυχοφθόρα. Αλλά και τώρα που προσπαθείς να φτιάξεις τα άφτιαχτα, είναι καλύτερα; Να προσποιήσε δηλαδή διαρκώς, ότι είσαι κάτι άλλο, για να παραμείνεις σε κάτι που δεν σε εκφράζει ή/και με κάποιον που δεν σε αποδέχεται όπως είσαι, αλλά για τις υποχωρήσεις / παραχωρήσεις σου. Πόση καταπίεση;

Κι όμως, ενώ τα βλέπεις όλ' αυτά και ενοχλήσε, υπάρχουν φορές που φτάνεις πολύ κοντά στην ολοκληρωτική επανάσταση («θα τα βροντήξω όλα κάτω και θα φύγω»), όταν φτάνεις στο τελευταίο βήμα... κάνεις πίσω. Τί σε κρατάει δέσμιο σε αυτήν την χαμένη υπόθεση; Η ανασφάλεια του άγνωστου και η προσδοκία ότι κάτι μπορεί ν' αλλάξει.

Η ανασφάλεια, όταν υπάρχει μέτρο είναι και αξιοποιήσιμη, αφού σε βάζει σε διαδικασία να σκεφτείς και να σχεδιάσεις τις επόμενες κινήσεις σου. Άλλωστε όλοι φοβόμαστε το άγνωστο χωρίς αυτό να μας καθηλώνει. Οι προσδοκίες όμως; Οι προσδοκίες δεν είναι σαν τις ανασφάλειες, δεν πρέπει να τις μπερδεύουμε ούτε με τις ελπίδες. Οι προσδοκίες ενέχουν την ματαιότητα και είναι απείρως πιο εμμονικές αφού δεν προκύπτουν από κάποια ένδειξη ή κάποιο αντικειμενικό κριτήριο. Δεν έχουν κάποια συγκεκριμένη αφετηρία και καμία λογική εξήγηση.

Όταν σταματήσεις να «ελπίζεις» σε κάποια αλλαγή τότε αρχίζεις απλά να «προσδοκείς». Να πιστεύεις ότι όλα θα διορθωθούν με κάποιον μαγικό / θαυματουργό τρόπο. Εθελοτυφλείς! βλέπεις πράγματα εκεί που δεν υπάρχουν, βάζεις τον εαυτό σου να κάνεις πράγματα που δεν θα έκανες, μόνο και μόνο για να γίνει κάτι το οποίο υπάρχει μόνο στο δικό σου μυαλό. Το παιχνίδι είναι χαμένο! Κι αυτό το παιχνίδι δεν το παίζει, ούτε φυλακισμένος.

Ναι, υπάρχουν όνειρα που γίνονται πραγματικότητα, αλλά είναι αυτά που δεν καταπιέζουν, δεν αλλοιώνουν, δεν καθηλώνουν. Είναι αυτά που παροτρύνουν να προχωρήσω «καθαρή/ός» προς το μέλλον και δεν μετατρέπονται ποτέ σε εφιάλτες.

Όχι λοιπόν! Μερικές φορές πρέπει να αφήνουμε τα «σπασμένα» πίσω και να προχωράμε μπροστά! Μπροστά στο άγνωστο αλλά και στο καινούριο!