Μέσα από την αποτυχία, φτάνεις στην επιτυχία!

Όχι πάντα και όχι όλοι! Η αλήθεια είναι ότι οι αποτυχίες και τα λάθη μπορούν να γίνουν άριστα εργαλεία για να χτίσεις την επιτυχία σου, αλλά... όπως κάθε εργαλείο έτσι κι αυτά πρέπει να ξέρεις να τα χειρίζεσαι. Έχουν τις δικές τους "οδηγίες χρήσης".

Τα λάθη είναι ανθρώπινα όπως κι οι αποτυχίες. Το πώς τα εκλαμβάνει ο καθένας όμως είναι μια άλλη μεγάλη και πολύ (μα πάρα πολύ) πονεμένη ιστορία.

Άλλοι τα παίρνουν "κατάκαρδα" και πέφτουν στα "πατώματα" για χρόνια (και χρόνια...και χρόνια). Αναμοχλεύουν... ανασκαλεύουν... ζουν διαρκώς στο παρελθόν. Στην εποχή που δεν είχε γίνει το λάθος, όταν δεν τους είχε "στοιχειώσει" η αποτυχία, γιατί πολύ απλά δεν είχαν καν προσπαθήσει! Δεν είχαν καν τολμήσει! Αυτοί οι άνθρωποι ξυπνάνε (που λέει ο λόγος) και κοιμούνται (πάλι, ο λόγος το λέει) στο χθες! Αναπαράγουν την "αστοχία" (το σφάλμα) νοερά και μένουν σ' αυτήν ακριβώς την χρονική στιγμή. Ξανά και ξανά! Ούτε σκέψη για το σήμερα. Πόσο μάλλον για το αύριο! Και ξαφνικά... "βγαίνουν" από τον λήθαργο κι αποφασίζουν να κινητοποιηθούν αλλά οποία έκπληξη... ξεκινούν κατηγορώντας τον εαυτό τους, για την χρόνια προσκόλλησή τους στο παρελθόν! Και φτου ξανά μανά από την αρχή!!!

Άλλοι πάλι απογοητεύονται τόσο, που προκειμένου να μη ξανά-απογοητευτούν, να μην ξανά-προδοθούν, να μην ξανά-πληγωθούν (κι άλλα "βαριά" αλλά "αποποιητικά ευθυνών" ρήματα), σταματούν να προσπαθούν. Δεν τολμούν να διεκδικήσουν το μερίδιό τους στην επιτυχία! Ο φόβος για ένα νέο "φιάσκο", τους "παραλύει". Θεωρούν ότι κάθε τους κίνηση, κάθε τους δράση είναι καταδικασμένη να "πατώσει"! Καταφεύγουν λοιπόν και "λουφάζουν" στο ωραιότατο (και βολικότατο) ρητό "Ότι θε να 'ρθει, θε να 'ρθει αλλιώς θα προσπεράσει". Η "μοίρα" καθορίζει την ζωή τους. Αυτοί είναι "καθαροί". Δεν φταίνε πουθενά. Η τύχη τους τα φταίει όλα! Η "μοιροτύχη" και η άδικη κοινωνία βεβαίως βεβαίως...! Ευρηματική, επίσης, είναι και η πεποίθηση  που αναπτύσσουν, ότι πληρώνουν "παλιές αμαρτίες" (δικές τους ή των γονέων τους). Εισπράττουν λοιπόν, τα πάντα από τους πάντες, ως "τιμωρία" κι ως "Θεία δίκη". Κι ευκαιρίες έρχονται...τους χτυπάνε την πόρτα αλλά "στου κουφού την πόρτα...πάρε την πόρτα και φύγε"! Δεν ήταν της "μοίρας" τους γραφτό να επιτύχουν! Σοβαρά τώρα...τι άλλο θα σκεφτούμε προκειμένου να μην αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και των επιλογών μας;

Φυσικά υπάρχουν κι αυτοί, που κάνουν επίτηδες τα λάθη, για να δουν αν θ' αλλάξει το αποτέλεσμα! Γνωρίζουν ότι και πάλι θα "πατώσουν" αλλά γι' αυτούς "η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως" (!!!). Η λογική του παραλόγου ή καλύτερα... του αυτοκαταστροφικού ανθρώπου. Είναι, σαν να τρέχω με 300 km/h, κατευθείαν σε τοίχο και να περιμένω, ότι... θα φοβηθεί ο τοίχος και θα "την κάνει" από μόνος του! Αγαπημένη κατηγορία! Το πρόβλημα μ' αυτούς τους ανθρώπους είναι, ότι καταστρέφουν και τους δόλιους τους "τοίχους"! Κοινώς παίρνουν κι άλλους στο λαιμό τους! Τριγύρω τους παντού "συντρίμμια". Εννοείται ότι οι άνθρωποι αυτοί, ενώ έχουν πλήρη επίγνωση του αποτελέσματος και των συνεπειών, έχουν αναπτύξει "ανοσία" και "απάθεια"! Ένα είδος "αναισθησίας"! Δεν τους αγγίζει πια η αποτυχία, αφού δεν θυμούνται καν, πώς είναι η επιτυχία! Και μεταξύ μας, τί να την κάνουν αφού δεν τους "κάθεται" με τον τρόπο που εκείνοι την διεκδικούν;

Ευτυχώς όμως, υπάρχουν κι αυτοί, που μελέτησαν καλά τις "οδηγίες χρήσης". Που έγιναν  "τεχνίτες". Που όταν αντιλαμβάνονται τις λάθος κινήσεις τους, κινητοποιούνται. Πεισμώνουν! Αντιμετωπίζουν θαρραλέα τα σφάλματα τους και τις "αστοχίες" τους. Εξετάζουν κι αναλύουν τις επικρατούσες συνθήκες (και τον εαυτό τους) που οδήγησαν στο ατυχές αποτέλεσμα. Δεν αυτοτιμωρούνται και δεν αυτομαστιγώνονται. Τί θα κερδίσουν αν το κάνουν; Αντιθέτως! Δεσμεύονται να μην τις επαναλάβουν! Παίρνουν τα "μαθήματά" τους και τα κάνουν επίγνωση! Γνωρίζουν ότι το "Δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού" (και "γυναικός σοφής" - μην αφήνετε την ουρά σας απ' έξω κυρίες μου)! Δεν μένουν στην αποτυχία περισσότερο απ' ότι πρέπει! Την αφήνουν πίσω τους, αμέσως μόλις πάρουν ότι «ωφέλιμο» είχε να τους δώσει!

Άφησε λοιπόν κι εσύ τα λάθη σου να σε διδάξουν! Να σε οδηγήσουν σε πιο προσεκτικά βήματα. Σε πιο συνειδητές κινήσεις. Σε μια πιο επιτυχημένη πορεία! Μην σε καταδικάζεις, μην σε κατσαδιάζεις. Τόλμησες. Διεκδίκησες. Τι κι αν δεν πέτυχες με την πρώτη! Την επόμενη φορά θα είσαι καλύτερα οργανωμένος. Το πάθημα εφ' όσον σου έγινε μάθημα χρησιμοποίησέ το για να ανασυνταχθείς! Για να πετύχεις! 

Και στην τελική, παρ' το αλλιώς! Εσύ τουλάχιστον τολμάς! Εσύ τουλάχιστον "αγωνίζεσαι"! Εσύ τουλάχιστον ζεις!