Ημέρα της Γυναίκας! Χρόνια μας Πολλά!

Λόγω της ημέρας, (τα λόγια του παπά) δεν θα ασχοληθούμε καθόλου με τους άντρες (μην το δένετε κιόλας...)!

Σήμερα λοιπόν, που είναι η μέρα μας, θα "μιλήσουμε" για εμάς! Για τις γυναικείες φιλίες αλλά και για τις "γυναικοπαρέες". Θα πάρουμε, που θα πάρουμε σήμερα τους δρόμους, ας προειδοποιήσουμε τουλάχιστον! Πίσω άντρες και σας "φάγαμε"! Η μέρα (νύχτα) μας ανήκει και ούτε πουλί πετάμενο (μεταφορικά ή κυριολεκτικά) να μην βρεθεί μπροστά μας!

Η αλήθεια είναι ότι δεν φημιζόμαστε για τις "φιλίες" μας. Δεν είμαστε και άντρες (ευτυχώς Παναγίτσα μου)! Ναι, είμαστε ανταγωνιστικές. Μην δούμε άντρα με άλλη... αμέσως να του την "πέσουμε"! Τι; Όχι; Για σκεφτείτε το λίγο καλύτερα κι ας μην το παραδεχτείτε ποτέ δημοσίως (δεν "ξεμυαλίζονται" μόνοι τους... εξάλλου δεν έχουν και το μυαλό για να το κάνουν)! Ναι, κάνουμε "κατινιές" η μία στην άλλη! Και τις κάνουμε γιατί μπορούμε! Φερόμαστε πονηρά, "υπόγεια", "ύπουλα" και "μαχαιρώνουμε / θάβουμε" η μία την άλλη. Ισχύουν όλα κι ακόμα περισσότερα!

Είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει ούτε μία ανάμεσά σας, που να μην έχει βιώσει την "προδοσία" από την φίλη της. Όχι απαραίτητα για κάποιον άντρα. Ο λόγος της γυναικείας "προδοσίας" δεν είναι πάντα το αντίθετο φίλο (φτου και μακριά από εμάς)! Μπορεί η "φίλη", να μας "πούλησε" λέγοντας σε άλλους ένα πολύ προσωπικό "μυστικό". Ίσως η "φίλη" να ζήλεψε την επιτυχία μας και να απομακρύνθηκε... ίσως επηρεάστηκε από τον "γκόμενο" και να μας "έγραψε" όταν την είχαμε ανάγκη!

Είμαστε όμως, το πιο υπέροχο & θαυμαστό, αλλά συνάμα και το πιο επικίνδυνο, δημιούργημα του Θεού. Το μυαλό (εξυπνάδα, ταχύτητα σκέψης, φαντασία, δυνατότητα σύνθετων σκέψεων), το ένστικτο, οι αντοχές, η προσαρμοστικότητα, η δύναμη των συναισθημάτων κ.α. που έχει μία μόνο γυναίκα, από την στιγμή που γεννιέται, δεν θα μπορούσαν να τα έχουν 1.000 άντρες αθροιστικά. Γι' αυτό και καντηλιάζω (βγάζω φλύκταινες) κάθε φορά που την "πατάμε" από αυτούς!

Καταλαβαίνετε λοιπόν, τι θα γινόταν αν οι γυναίκες είχαμε την ίδια αλληλεγγύη μεταξύ μας, όπως αυτή των αντρών! Ξέρετε...η ισχύς εν την ενώση! Ρουθούνι αντρικό δεν θα είχε μείνει! Θα αφανιζόταν το ανθρώπινο είδος (αυτά είναι υπερβολές κατά την άποψή μου - θα την είχαμε βρει την άκρη και σε αυτό...)! Ο Θεούλης λοιπόν, έκανε μια "πονηριά"! Το πιο "ισχυρό" φύλο (εμείς είμαστε αυτό), δεν θα μπορούσε να "ενωθεί" ποτέ! Θα "σφαζόμαστε", "πισωμαχαιρωνόμαστε", "αλληλοθαβόμαστε" εις τον αιώνα τον άπαντα!

Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις! Φυσικά και υπάρχουν πραγματικές φίλες! Είναι σπάνιες! Αλλά τελικά, οι φιλίες μας είναι πιο δυνατές και πιο εκλεκτές, από τις αντρικές (που μας έχουν σπάσει τα νεύρα για τους φίλους από τον στρατό)! Εδώ λοιπόν, έχω σταθεί τυχερή! Γιατί, ενώ έχω βιώσει κι εγώ την γυναικεία "προδοσία", έχω πολλές και πολύ αγαπημένες φίλες, στις οποίες αφιερώνω το παρόν "κομμάτι"... κι επειδή το έχω "τάξει" θα τις κατανομάσω μία προς μία και ας πρόσεχαν!!! Εξάλλου τις είχα προειδοποιήσει!!!

Για να συνεχίσουμε λοιπόν από εκεί που το αφήσαμε... υπάρχει και κάτι που ο Μεγαλοδύναμος δεν μας στέρησε! Την δυνατότητα όταν συναντιόμαστε, να διασκεδάζουμε απείρως περισσότερο, απ' ότι διασκεδάζουμε με τους άντρες! Ένα από τα θετικά της γυναικείας "χειραφέτησης"!!!

(Σε αυτό το σημείο αγαπημένες μου αρχίζει ο "διασυρμός" σας)

Με αφορμή, την έλευση της, όπως αποδείχτηκε, "ψυχής" της παρέας μας Joanna, αποφασίσαμε ένα μάτσο (7) γυναίκες, να βγούμε και να πάμε σε ένα μεζεδοπωλείο στο Χαλάνδρι (του οποίου το όνομα δεν θα αναφέρω, γιατί δεν παίρνω λεφτά. Αλλά μπορώ να πάρω...δεν θα το παίξω δύσκολη). Μόλις (μα μόλις) καθίσαμε οι πρώτες τέσσερις (Joanna, Μαρία, Κασσάνδρα - ηθική αυτουργός από άλλο κομμάτι κι εγώ) "μπανίσαμε" όλες μαζί τον σερβιτόρο. Η καθεμία για τους δικούς της λόγους. Εγώ για να ρωτήσω αν καπνίζουμε, η Κασσάνδρα γιατί ήθελε καφέ, η Μαρία γιατί πεινούσ(αμ)ε και η Joanna γιατί έπαθε "ευεξία" με την εμφάνιση του σερβιτόρου.

Οι συζητήσεις των γυναικών ως γνωστόν περιστρέφονται γύρω από το σεξ, τους άντρες, τις υπόλοιπες φίλες, τα παιδιά (όσες έχουμε), το φαγητό και δεν ξέρω αν το ανέφερα το σεξ. Όσο κι αν προσπαθήσαμε να το βγάλουμε από την συζήτηση, αυτό όλο επανερχόταν. Δεν φταίγαμε εμείς...ο σερβιτόρος έφταιγε! Έφερνε ρακί!

Σιγά - σιγά και μετά από 4 καραφάκια ρακί ήρθαν κι άλλες 3 (Ειρήνη, Πόπη & Στέλλα - όχι που θα την γλιτώνατε). Η συζήτηση σταμάτησε, το φαΐ συνεχίστηκε, τα παιδιά που τραγουδούσαν ήρθαν και ξεκινήσαμε κι εμείς μαζί τους το τραγούδι. Τον σερβιτόρο τον είχαμε κάνει "τρένο"!

Κάθομαι λοιπόν ήσυχη - ήσυχη και πίνω το αναψυκτικό μου (τις αντιρρήσεις σας για το ήσυχη, στο inbox ή στα σχόλια) και ακούω τα τραγουδάκια μου! Ξαφνικά, η Joanna με ρωτάει με σοβαρό και πανικόβλητο ύφος: "Πού είναι ο Γιώργος;" Αρχίζω κι εγώ να ψάχνομαι... ποιος είναι ο Γιώργος; γιατί με ρωτάει η Joanna; Και πραγματικά πού έχει πάει αυτός ο Γιώργος; Την ρώτησα λοιπόν ποιος είναι και γιατί τον ψάχνουμε;

Ο Γιώργος λοιπόν ήταν ο σερβιτόρος...!!! Η Joanna είχε μάθει το όνομά του από το πρώτο δευτερόλεπτο... και για χρηστικούς λόγους (να τον φωνάζει για τα πιοτά) και για λόγους "ευεξίας"!!! Εκεί "χάθηκε η μπάλα"! Εγώ να τραβάω τις κοτσίδες μου και να φωνάζω "Αχ Γιώργο Γιώργοοοο!!!"! Η Κασσάνδρα να έχει πέσει κάτω (μέχρι εκείνη την ώρα μεταφορικά) από τα γέλια! Η Joanna, που είχε δει τον Γιώργο να επιστρέφει χαμογελούσε με νόημα! Η Μαρία προσπαθούσε να καταλάβει, γιατί έκανα σαν την μοιρολογίστρα! Η Ειρήνη, η Στέλλα κι η Πόπη μας κοιτούσαν κι αυτές και γελούσαν, χωρίς να έχουν καταλάβει ποιος είναι ο Γιώργος και για ποιον λόγο κάνουμε σαν Ρουβίτσες που είδαμε τον Σάκη!

Με το που το σκέφτηκα αυτό (δεν σκεφτόμουν τους αριθμούς του ΤΖΟΚΕΡ καλύτερα;), παίρνει το μικρόφωνο ο Γιώργος και "εκτελεί" (κυριολεκτικά & μεταφορικά) το τραγούδι του Πορτοκάλογλου "Θάλασσά μου σκοτεινή" .

Οι μισές να γελάνε από την "εκτέλεση", η Μαρία (η καλλίφωνη της παρέας) έτοιμη να "κόψει φλέβα", η Κασσάνδρα να τον κοιτάει με απορία (εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία) και η Joanna εκστασιασμένη από την "ερμηνεία" του Γιώργου, να χειροκροτά με χέρια και πόδια (αν γινόταν)!!!

Το ρακί έρεε άφθονο (και τα αναψυκτικά επίσης - οδηγούσα κι είχα και διαδρομή) κι εμείς ήμασταν σε τρελό κέφι! Τα υπόλοιπα τραπέζια του μεζεδοπωλείου (δύο αντροπαρέες, μία οικογένεια με το παιδάκι τους, ένα ζευγάρι και ένας μοναχικός κύριος), είχαν γυρίσει και μας κοιτούσαν. Τα είχαμε καταφέρει όπως τα καταφέρνουμε πάντα!!! Είχαμε κάνει ένα μαγαζί "ανάστα ο Κύριος".

Η Μαρία τραγούδησε! Η Στέλλα, εγώ και η Κασσάνδρα ρίξαμε τα νησιώτικά μας (με κάποια μικρά ατυχήματα)! Η Joanna να κοιτάει τον Γιώργο και τον φίλο του Γιώργου (που δεν ξέρω όνομα, οπότε θα τον αποκαλώ για συντομία ψιτ) και όλες μας, η καθεμία με τον τρόπο της, περάσαμε ένα αξέχαστο Κυριακάτικο μεσημεροαπογευματοβράδυ (ναι βραδιάσαμε)!

Στην τελική ναι, δεν έχουμε τις φιλίες των ανδρών (και δεν θέλουμε κιόλας). Έχουμε όμως η μία την άλλη. Όσα προβλήματα και να έχουμε. Όσα κι αν μας έχουν συμβεί. Όσο κι αν μας έχουν "πληγώσει" άλλες γυναίκες. Έχουμε πάντα τις "φίλες" μας! Αυτές μας ακούνε, αυτές μας στηρίζουν, αυτές μας συμβουλεύουν, αυτές μας "ανοίγουν τα μάτια" όταν εμείς αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα  κι αυτές μας κάνουν να ξεχαστούμε, να γελάσουμε, να διασκεδάσουμε πραγματικά και με την ψυχή μας!

Χρόνια μας πολλά λοιπόν αγαπημένες μου!!! και βάλτε κάποια στιγμή στο μυαλό σας ότι: "Όταν μία γυναίκα βάλει κάτι σκοπό, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το καταφέρει! Αρκεί ο σκοπός να αξίζει τον αγώνα!".