Η Δική Μας "Ανάσταση"!

Όλα χωράνε σε μία μόνο εβδομάδα! Μεγάλη ναι μεν... αλλά εβδομάδα! Το Πάσχα ως γιορτή συμβολίζει την Αναγέννηση, την Αγάπη, τη Λύτρωση, την Συγχώρεση, την Ευγνωμοσύνη, την Σωτηρία, την Ελπίδα και την Παράδοση!

Δεν χρειάζεται να είσαι "πιστός", "θεοσεβούμενος" ή "θρήσκος" (με όποια σημασία δίνεται στους όρους), για να "εισπράξεις"! Κανένας (ακόμη και ο πλέον άθεος) δεν μένει ασυγκίνητος. Όλους μας "καθηλώνει"... μας "αγγίζει" το Θείο Δράμα! Το Θείο Δράμα που ο καθένας το βιώνει σύμφωνα με τα δικά του "πιστεύω". Mε τα δικά του βιώματα!

Πέραν από μία "ιστορία" (που πολλοί αμφισβητούν), το Πάσχα "φέρνει" δώρα! Όχι σαν αυτά των Χριστουγέννων! Μοιράζει συμβολισμούς, προβληματισμούς και κρυμμένα νοήματα. Ψυχικά και Πνευματικά! Είναι, ίσως, η πιο "αυτογνωσιακή" γιορτή! Γιατί μέσα από τις τελευταίες ημέρες της ζωής του Κυρίου, φανερώνεται και το μεγαλείο της ανθρώπινης "φύσης"!

Δεν υπάρχει "μαρτύριο" που να μην τελειώνει. Ο καθένας μας περνά, καθημερινά, τον δικό του "Γολγοθά". Το Πάσχα όμως, αναγκαστικά μπροστά στα πάθη του Θεανθρώπου, "αποστασιοποιούμαστε"! Μας δίνεται έτσι η δυνατότητα, να γίνουμε "παρατηρητές" της δικής μας ζωής. Μπορούμε να προσδώσουμε τις "πραγματικές" διαστάσεις των "προβλημάτων" μας και όχι αυτές που έχουμε δώσει στο μυαλό μας, βιώνοντας την "καθημερινότητα" μας.

Επιπλέον, μας υπενθυμίζεται ότι, το καλό και το δίκαιο πάντα επικρατούν! Όσο μεγάλα κι ανυπέρβλητα μας φαίνονται τα εμπόδια, όσο "δυνατός" κι αν είναι ο αντίπαλος (που τις περισσότερες φορές εμείς τον "ενδυναμώνουμε"), όσο "αδύνατο" κι αν φαίνεται... στο τέλος, το καλό και το δίκαιο πάντα (μα πάντα...χωρίς καμία εξαίρεση) όχι απλά κερδίζουν, αλλά θριαμβεύουν!

Η ψυχή μας μπορεί να λυτρωθεί, να αναγεννηθεί μέσα από την συγχώρεση. Την αυτο-συγχώρεση! Αν δεν συγχωρέσουμε τον εαυτό μας, βαθιά, ουσιαστικά κι ειλικρινά, πώς θα μπορέσουμε να μας αγαπήσουμε; Κι αν δεν αναγνωρίσουμε "ελαφρυντικά" σε εμάς τους ίδιους, πώς θα αυτό-συγχωρέθούμε; Πώς θα εξελιχθούμε; 

Ο Κύριος μας είπε "Αγαπάτε αλλήλους ως εαυτόν". Να αγαπάμε τους άλλους, όπως αγαπάμε τον εαυτό μας. Ένας άνθρωπος που δεν αγαπά την "ψυχή" του, είναι ανίκανος να αγαπήσει οποιονδήποτε άλλον. Δεν γνωρίζει πώς! Δεν αναγνωρίζει την ανάγκη. Δεν "διψάει" να μοιραστεί αυτό το "Θείο" συναίσθημα με τους συνανθρώπους του!

Το Πάσχα μας δίνεται η ευκαιρία, πιο άμεσης και πιο "οικείας" επικοινωνίας με το "Ανώτερο", το "Υπέρτατο". Ο Κύριος "εξανθρωπίστηκε"! Ήρθε σε εμάς. Κατάλαβε τις αδυναμίες μας! Τις βίωσε και ο ίδιος στον κήπο της Γεσθημανής. Στον "διάλογο" λοιπόν αυτόν, μπορούμε να είμαστε πιο "αληθινοί". Να "μικρύνουμε", ν' αντιληφθούμε την "υπόστασή" μας, τις "ανθρώπινες" αλλά και συνάμα, "θεϊκές" μας αδυναμίες και να τις "αγκαλιάσουμε", να τις αποδεχτούμε. Να μας "συγχωρέσουμε" όπως κι Εκείνος. Να νοιώσουμε ευγνωμοσύνη για όλα όσα μας έχουν δοθεί. Να τα αναγνωρίσουμε και ίσως... ίσως να επιτύχουμε με αυτόν τον τρόπο την δική μας "σωτηρία" κι "ανάσταση"!

Απ' όποια πλευρά κι αν το δούμε... το Πάσχα μοιράζει απλόχερα μηνύματα! Είναι βαθιά ριζωμένο στην ψυχοσύνθεσή μας (κυρίως των Ελλήνων). Περιέχει ένα πολύ μεγάλο μέρος των παραδόσεών μας (όσο "βάρβαρες" και "μεσαιωνικές" κι αν φαντάζουν σήμερα σε κάποιους)! Ναι... ασπάζομαι την άποψη ότι μερικές παραδόσεις, πρέπει να "εκσυγχρονιστούν" ή να γυρίσουν στην πρότερη "αγνή" μορφή τους!

Οι παραδόσεις όμως είναι αυτές, που μας φέρνουν σε επαφή με τις "ρίζες" μας! Όχι μόνο ως λαό... αλλά σαν μεμονωμένα άτομα! Είναι παράδοση να "επιστρέφεις" στα "πατρογονικά" σου. Στην "καταγωγή" σου. Στα παιδικά σου χρόνια! Στον βαθύτερο, δηλαδή, εαυτό σου! Είναι παράδοση να δίνεις το "φιλί" της αγάπης μετά την Ανάσταση! Είναι παράδοση να γίνεσαι, εκ νέου, μέλος μίας "ευρύτερης" οικογένειας!

Να φοβάστε λοιπόν τους ανθρώπους τους "αθεόφοβους", τους "ασεβείς". Αυτούς που "δεν τους αγγίζει" το Πάσχα. Δεν το "κατανοούν" γιατί δεν τους "βολεύει". Πού δεν αναρωτιούνται, δεν προβληματίζονται ή το παίζουν "υπεράνω" όλων των εθίμων, παραδόσεων, ηθών! Αυτούς, που "χλευάζουν" την "ιερότητα" της γιορτής και το πραγματικό της νόημα!

Οι άνθρωποι αυτοί είναι ανίκανοι να "διακρίνουν" διαχρονικά, πανανθρώπινα, μηνύματα! Είναι ψυχικά "νεκροί"! Το "εγώ" τους υπερβαίνει του "εμείς"! Δεν "υποκλίνονται", δεν "γονατίζουν", δεν "μετανοούν", δεν ζητούν "άφεση αμαρτιών", δεν αντιλαμβάνονται την "μικρότητά" τους! Κοινώς... δεν σέβονται την ανθρώπινη (και θεϊκή) φύση και ψυχή. Άρα δεν υπολογίζουν Τίποτα και Κανέναν! Αυτοί οι "μισ-άνθρωποι" είναι οι πλέον ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ!

"Χριστούγεννα στην πόλη και Πάσχα στο χωριό" (όχι που θα γλιτώνατε από το γνωμικό)! Γιατί εκεί βλέπεις και την φύση να αναγεννιέται! "Συγχρονίζεσαι" με το "μεγαλείο" αυτής της γιορτής! "Αντιλαμβάνεσαι" την Άνοιξη, την Ελπίδα με όλες σου τις αισθήσεις! Γιορτάζεις όλες τις "αναστάσεις"! Προσωπικές και μη!

Θα ήθελα να αναφερθώ στο "κλείσιμο" αυτού του "κομματιού" σε έναν πολύ ξεχωριστό ιερέα. Στον Παπά-Μιχάλη, που με την αυθεντικότητά του, την προσιτότητά του και την ειλικρινή του αγάπη για το λειτούργήμά του, προσδίδει έναν πολύ ξεχωριστό χαρακτήρα, σε όλες τις θρησκευτικές γιορτές στο νησί της Άνδρου (Ιερός Ναός της Παναγίας της Θεοσκέπαστης)!