Εσύ, θα συγχωρούσες κάποιον που σε πλήγωσε;

Πόσο εύκολη ερώτηση; Πόσο αβίαστα σου έρχεται η απάντηση; Σου βγαίνει σχεδόν αυτόματα. Έτσι δεν είναι;

Κι όμως, αυτή η ερώτηση δεν είναι τόσο εύκολη όσο φαίνεται. Είναι "πονηρή" και σίγουρα δεν έχει εύκολη απάντηση. Όχι όσο νομίζεις τουλάχιστον! Για βάλε το θυμικό σου για λίγο στην άκρη και δώσε προσοχή στις "παγίδες" της ερώτησης!

Αρχικά, μήπως πρέπει να αναρωτηθείς, τί σημαίνει για εσένα η λέξη "συγχώρεση"; Πώς θα επηρεάσει εσένα και την ζωή σου αυτή η "άφεση"; Με ποια ηθική, με ποιες αξίες και αρχές πορεύεσαι στην ζωή σου; Αυτές σου επιτρέπουν να συγχωρέσεις την πράξη που σε πλήγωσε ή πρέπει να "αναθεωρήσεις" όλο το "αξιακό" σου σύστημα; Πόσο διατεθειμένος είσαι να το κάνεις; Πόσο το θες και πόσο έτοιμος είσαι να υπερβείς εαυτόν;

Συγχωρώ δεν σημαίνει, απαραίτητα, ξεχνώ ... σημαίνει ότι προχωρώ χωρίς να κοιτάω πίσω στα λάθη του παρελθόντος τα οποία συγχώρεσα και, φυσικά, χωρίς να με στοιχειώνει μια ενδεχόμενη επανάληψή τους!

Πώς και τί ακριβώς "πλήγωσε" αυτός ο άνθρωπος; Ποια πράξη ή πράξεις, λέξη ή λέξεις, συμπεριφορά ή συμπεριφορές σε πλήγωσε και πώς ακριβώς; Μήπως ματαίωσε τις προσδοκίες σου; μήπως κατέρριψε ελπίδες και πλάνα που είχες κάνει (πιθανόν χωρίς την έγκριση / αποδοχή του άλλου); Μήπως πληγώθηκε ο εγωισμός σου; ή έπληξε βαθιά τον ψυχισμό σου; Με ποιον τρόπο έχει επηρεάσει την καθημερινότητά σου; Τί συναισθήματα βιώνεις και με τί ένταση; Ποιους αρχέγονους φόβους σου "ξύπνησε" και πόσο άλλαξαν την θεώρησή σου απέναντι στους υπόλοιπους ανθρώπους;

Συνηθίζεται βλέπεις να "σακουλιάζουμε" ανθρώπους και συμπεριφορές όταν πονάμε... όταν πληγωνόμαστε! Είναι σχεδόν ενστικτώδης αντίδραση αυτή, προκειμένου να μη ξαναπονέσουμε... να μη ξαναπογοητευτούμε! Το ένστικτο είναι χρήσιμο, μόνο όταν το εκλογικεύουμε, διαφορετικά μας εγκλωβίζει στον φόβο κι ο φόβος (ως γνωστόν) μας εμποδίζει να ζήσουμε.

Βιώσε λοιπόν τα συναισθήματα όλα, χωρίς ενοχές. Δώσε στον εαυτό σου όσο χρόνο χρειάζεται και βάλε ένα τέλος στο "τσουβάλιασμα"!

Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και (μεταξύ μας) δεν είναι απαραίτητα στις προθέσεις του να σε πληγώσει! Τα του Καίσαρος, τω Καίσαρι, λοιπόν!

Ποιος το "επέτρεψε"; Πολλές φορές ως εσωτερική "άμυνα", ρίχνουμε το "ανάθεμα" και την ευθύνη αποκλειστικά, στον άλλον. Τις περισσότερες φορές έχουμε και το δίκιο με το μέρος μας, αλλά... (πάντα υπάρχει ένα "αλλά" όταν θες να δεις την γενικότερη εικόνα). Τα "ηνία" του εαυτού μου, της ζωής μου αλλά και του ψυχισμού μου τα κρατάω εγώ. Το πού τα "παραδίδω", σε ποιον τα "εμπιστεύομαι" και σε τί βαθμό μπορεί να με επηρεάσει, είναι δική μου επιλογή.

Το πως αυτός ο άλλος θα αξιοποιήσει ή θα "προδώσει" αυτήν την εμπιστοσύνη είναι δική του. Δεν λέω...υπάρχουν κι αυτοί που το έχουν κάνει "επάγγελμα" την "εξαπάτηση" αλλά και πάλι εγώ έδωσα την "έγκριση" με τα δεδομένα που είχα τότε! Μέρος, λοιπόν, της ευθύνης του ψυχικού μου πόνου "πέφτει" αυτοδικαίως και πάνω μου! Πόσο πρόθυμη είμαι να με συγχωρέσω γι' αυτήν μου την απόφαση; Όμως το "αυτομαστίγωμα" δεν είναι ωραίο... δεν είναι καν χρήσιμο! Πόσο μάλλον όταν αυτό γίνεται υποσυνείδητα και επί μακρόν. 

Η συγχώρεση είναι μία τελείως προσωπική υπόθεση! Εξαρτάται πλήρως από την ηθική μας αλλά και τις αξίες μας. Εξαρτάται κι από τα "πιστεύω" μας.

Δεν έχουμε όλοι την δικαιοδοσία να συγχωρέσουμε τους άλλους αλλά σίγουρα έχουμε την δικαιοδοσία, το δικαίωμα αλλά και υποχρέωση, να συγχωρούμε τον εαυτό μας! Όλοι κάνουμε λάθη (εκτός από τον Πάπα)! Ας το αποδεχτούμε κι ας συνεχίσουμε!

Μπορούμε να "μετανοήσουμε" με την έννοια της αλλαγής σκέψης ή την θρησκευτική έννοια. Να ζητήσουμε ειλικρινή και βαθιά συγχώρεση από τον εαυτό μας και να προχωρήσουμε την ζωή μας, παίρνοντας τα μαθήματα που μας αναλογούν και αξιοποιώντας τα κατάλληλα!

Μπορούμε να συνεχίσουμε να ρίχνουμε αποκλειστικά στους άλλους τις ευθύνες και να αφήνουμε το θυμικό μας να μας κάνει ότι γουστάρει (και καλά θα κάνει)!

Μπορούμε να συγχωρήσουμε τους πάντες (μια πιο χριστιανική αντίληψη) και να συνεχίσουμε την ζωή μας όπως ακριβώς την νιώθουμε.

Μπορούμε, επίσης, να κλειστούμε στο "καβούκι" μας, να μην αφήσουμε, ποτέ ξανά, κανέναν να μας "πλησιάσει" με τον φόβο μην ξαναπληγωθούμε. Αφού αδυνατούμε να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας και συνεχίζουμε την αυτοτιμωρία μας, καταδικάζοντάς μας σε μία ζωή όπου ο φόβος κυριαρχεί...

Όπως και να έχει... την επόμενη φορά που θα έρθεις αντιμέτωπος με την παραπάνω ερώτηση, μην την πάρεις ελαφριά!

Δώσε την βαρύτητα που πρέπει και απάντησε συνειδητά! Απάντησε ειλικρινά! Όχι απαραίτητα σε αυτόν που στην απευθύνει, αλλά σε εσένα τον ίδιο!