Εκδρομή στην Ακρόπολη

Γέννημα θρέμμα Αθηναία! Στο κέντρο γεννήθηκα, στο κέντρο μεγάλωσα, στο κέντρο δούλευα! Εκεί πέρασα τα πρώτα 33 χρόνια της ζωής μου!

Τον βράχο της Ακρόπολης τον έβλεπα καθημερινά! Πάντα με γοήτευε! Από πολύ μικρή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η αγαπημένη μου βόλτα με την μητέρα μου ήταν στην Ακρόπολη. Μου προκαλούσε δέος, θαυμασμό!

Δεν αποτελούσε μέρος του τοπίου στα μάτια μου. Ξεχώριζε από την τσιμεντένια κι άναρχη πόλη. Ήταν σαν σκηνικό θεάτρου! Ο Παρθενώνας έστεκε αγέρωχος και φάνταζε να μας «κοιτά» από ψηλά. Για μένα ήταν η "κατοικία" των θεών! Κι αν όχι η κύρια κατοικία τους, ήταν σίγουρα το εξοχικό τους!

Ζητούσα από πολύ μικρή λοιπόν να μάθω για τα "πάθη" του βράχου! Εμπέδωσα την ιστορία του! Συνδέθηκα μαζί του! Έγινε μέρος του "είναι" μου! Ήταν όντως "ιερός"!

Φανταζόμουν το πρότερο μεγαλείο της Αθήνας των αρχαίων χρόνων. Αναπαριστούσα νοερά τις ζωές των κατοίκων της. Εισέπραττα την αύρα θεών και θνητών. Την γεμάτη έριδες "συνύπαρξή" τους! Αισθανόμουν γνήσια απόγονος των πρώτων, των ξεχωριστών, δημοκρατών, φιλοσόφων, επιστημόνων και στοχαστών.

Μεγαλώνοντας, και πάλι η καλύτερη Κυριακάτικη βόλτα ήταν για καφεδάκι ή ουζάκι, αυτή την φορά, στο Θησείο ή στην Πλάκα! Με καλή παρέα και κουβεντούλα χαλαρή αλλά γεμάτη προβληματισμό... χωρίς κινητά να αποπροσανατολίζουν τις σκέψεις μας και με θέα τον ναό της Αθηνάς, να μας "εμπνέει"!

Μία από τις πιο έντονες αναμνήσεις που έχω, είναι ένα καλοκαιρινό βράδυ με πανσέληνο. Κοιτούσα τον φωτισμένο Παρθενώνα από ένα μικρό παραθυράκι του 7ου ορόφου στα studio ενός ραδιοφωνικού σταθμού που δούλευα, στην πλατεία Θεάτρου. Ενώ είχα τελειώσει την δουλειά μου, ενώ μπορούσα να φύγω... έμεινα εκεί, μαζί με τους συναδέλφους μου να συζητάμε κοιτώντας το επιβλητικό και μαγικό θέαμα!

Τα χρόνια όμως πέρασαν. Η Αθήνα άλλαξε. Αλλοιώθηκε ο "χαρακτήρας" της που τόσο αγαπούσα! Εγώ παντρεύτηκα και μετακόμισα εκτός πόλης. Άλλαξα συνήθειες, άλλαξα ρυθμούς...άλλαξα ζωή. Έγινα μάνα!

Η βόλτα στην Ακρόπολη έγινε ολόκληρη "εκδρομή"! Μια εκδρομή που πάντα προγραμμάτιζα και πάντα ακύρωνα!

Η ζωή όμως κινείται περίεργα και κάνει κύκλους. Όπως ακριβώς κι ιστορία! Και να που μεγάλωσε ο γιος μου! Και να που κι εκείνος αγαπά την ιστορία! Αγαπά την μυθολογία! Μαθαίνει για τους θεούς και τους θνητούς των αρχαίων χρόνων! Μαγεύεται από τα αρχαία επιτεύγματα!

Τι κι αν δεν μεγαλώνει στο κέντρο της Αθήνας; Τι κι αν δεν περπατά στα γραφικά σοκάκια της Πλάκας, του Θησείου, των Αναφιώτικων κάθε Κυριακή; Τι κι αν δεν βλέπει καθημερινά τον βράχο της Ακρόπολης και τον Παρθενώνα αγέρωχο για να τον εμπνέει; Τι κι αν είναι ολόκληρη εκδρομή;

Νιώθει κι αυτός απόγονος των σπουδαίων! Αναζητά να περπατήσει εκεί, που περπατούσαν αυτοί που κατάφεραν πολλά! Αυτοί που τα έβαζαν με θεούς και αυτοκρατορίες! Ζητά να περνά τα Προπύλαια! Να στέκεται κάτω από τους κίονες του τραυματισμένου αλλά μεγαλειώδους ναού της θεάς Αθηνάς. Της θεάς της σοφίας και της στρατηγικής. Να χαζεύει την ομορφιά του Ερεχθείου! Να ζητά την επιστροφή της "απαγμένης" αδελφής των Καρυάτιδων!

Βρήκα λοιπόν και πάλι συνοδό στις εξορμήσεις μου! Βρήκα συνομιλητή, συνπροβληματιστή! Ξαναβλέπω την Ακρόπολη και αναβιώνω όλα τα συναισθήματα που μου προκαλεί. Αυτή την φορά όμως...πολύ πιο έντονα! Τα βιώνω μέσα από τα μάτια του παιδιού μου!