Αν νοιάζεσαι, απλά...ΑΚΟΥ!
Πόσο έτοιμος είσαι ν' ακούσεις το πρόβλημα του άλλου; Πόσο υπομονετικός; Πόσο πρόθυμος; Έχεις ανοχή; Ποιο είναι το "mood" σου; Έχεις (αυτο)εκπαιδευτεί να είσαι ακροατής; Ακροατής...κι όχι κριτής! Πόσο θετική προδιάθεση έχεις απέναντι στον άνθρωπο που έχει προστρέξει σε σένα; Αν δεν απαντήσεις σε όλ' αυτά μην μπεις στον κόπο να ακούσεις τον άλλον! Κακό θα του κάνεις κι όχι καλό!
Ναι, είναι δύσκολο να κάνεις πέρα τα βιώματά σου, να «κοιμήσεις προσωρινά» τα αισθήματά σου, να αφήσεις πέρα για λίγο την προσωπική σου άποψη (και τον εγωισμό σου) προκειμένου να ακούσεις βαθιά και ουσιαστικά κάποιον άλλον. Να τον αφήσεις να σου περιγράψει τις καταστάσεις που βιώνει και τα αισθήματα που τον κατακλύζουν, τα «αδιέξοδά» του.
Είναι εύκολο ν' αφήσεις τον εαυτό σου να παρασυρθεί στην αφήγησή του και να ανακαλέσεις στην μνήμη σου αντίστοιχες καταστάσεις και πως τις είχες αντιμετωπίσει εσύ. Όσο καλές προθέσεις κι αν έχεις, όσο πρόθυμος και "ψυχοπονιάρης" κι αν είσαι, πρέπει να καταλάβεις ότι αυτά που έζησες εσύ κάποτε είχαν διαφορετικές παραμέτρους. Η κυριότερη όμως διαφορά είναι, ότι πρωταγωνιστούσες εσύ!
Ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου (ή στην παρούσα φάση στην οθόνη του υπολογιστή ή στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής) είναι μέσα στις «εξελίξεις» της δικής του ζωής. Βλέπει τα πράγματα να εξελίσσονται «τώρα» κι αυτός να είναι στην μέση. Τα συναισθήματα του είναι έντονα και δυνατά. Μπορεί ακόμη και να θολώνουν την σκέψη του και την κρίση του αλλά έτσι αισθάνεται κι αυτά θέλει να εκφράσει. Να μοιραστεί. Να τα εκτονώσει. Να τα επικοινωνήσει!
Ο ρόλος ο δικός σου είναι μόνο να τον ακούσεις. Να γίνει ο «κοινωνός» αυτών και όχι ο κριτής τους. Να αφήσεις τον «πρωταγωνιστικό ρόλο» στον άλλον και να πάρεις την θέση του «κομπάρσου». Μην προσπαθήσεις να πάρεις τον ρόλο του «υποβολέα». Δεν μπορείς να γνωρίζεις το «σενάριο» που έχει επιλέξει ο κάθε άνθρωπος για την ζωή του!
Η αυτόματη αντίδρασή σου, ιδιαίτερα αν είναι ένας άνθρωπος σημαντικός κι αγαπημένος, είναι να τον καθησυχάσεις, αλλά μ' αυτόν τον τρόπο ίσως υποβιβάσεις άθελά σου την σοβαρότητα της κατάστασης. Κι όμως...όσο μικρό κι ασήμαντο κι αν σου φαίνεται το πρόβλημα, εκείνος το «ζει» με όλη του την δύναμη.Το έχει κατακλύσει. Έχει γιγαντωθεί στα μάτια του και τον κάνει να δυσφορεί.
«Έλα μωρέ! Πώς κάνεις έτσι; Μην πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό»...αυτό που σε σένα φαίνεται ως «κουταλιά νερό», για τον άλλον έχει ορμή τσουνάμι! Με το να υποβαθμίζεις το γεγονός και να τον βομβαρδίζεις με λύσεις και συμβουλές που στην δική σου περίπτωση δούλεψαν, μπορεί να θεωρείς ότι του δίνουν δύναμη ή θάρρος ή κουράγιο αλλά το πιο πιθανό είναι ότι τον κάνεις να νιώθει χειρότερα. Να νιώσει ανίκανος ή αδύναμος και κατακρυμνίσεις την όποια πίστή του στον εαυτό του.
Άστον να «βγάλει» το πρόβλημα από μέσα του! Να τον αφήσεις να βάλει τις σκέψεις του σε μία σειρά. Να ενεργοποιήσεις την σκέψη του και την κρίση του με τις ερωτήσεις σου. Να δει πιο ρεαλιστικά την κατάσταση, έξω από τον «κυκλώνα». Ίσως ακόμη και να του «εκμαιεύσεις» την λύση που ο ίδιος μέσα στην «θολούρα» αδυνατεί να δει!
Θυμίσου!!! Είσαι εκεί για να ακούσεις...όχι για να κρίνεις...όχι για να «αυτοδιαφημίσεις» τις δικές σου δυνατότητες/ικανότητες. Το πρόβλημα του κάθε ανθρώπου είναι όσο μεγάλο και σημαντικό το βλέπει ο ίδιος, όχι οι γύρω του. Οι λύσεις είναι στο δικό του μυαλό κι όχι στο δικό σου! Αν πραγματικά θέλεις να βοηθήσεις, απλά άκου! Βοήθησέ τον να βρει μόνος του τις λύσεις ΤΟΥ. Μπες στην δική του θέση! Μην προσπαθείς να τον φέρεις στην δική σου!
Αν πραγματικά λοιπόν νοιάζεσαι, απλά...ΑΚΟΥ!