23 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018

ΤΕΛΟΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ - ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

«Πυρκαγιά στο Μάτι», «Τραγωδία στο Μάτι»... χιλιοειπωμένοι τίτλοι! Πόσο μικροί και ανακριβείς σε σχέση με τα γεγονότα! Τα γεγονότα που δεν χωρούσαν σε εικόνες! Δεν χωρούσαν σε τίτλους!

Όλοι έχουμε άποψη (κι έτσι είναι το σωστό)! Πολλοί έχουμε ασχοληθεί με εκείνη την ημέρα. Πληροφορίες από κανάλια, εφημερίδες, internet, ραδιόφωνα. Απόψεις και μαρτυρίες από κατοίκους (ίσως οι μόνοι που δικαιούνται να μιλούν), πολιτικούς, δημοσιογράφους, κρατικούς λειτουργούς και διάφορους άλλους, ειδικούς και μη! Όλες οι πληροφορίες, μαρτυρίες και απόψεις κάτω από τον ίδιο τίτλο «Πυρκαγιά / Τραγωδία στο Μάτι»! «Πιασάρικος» τίτλος! Αλλά πίσω από αυτόν;

Το Μάτι κάηκε, το Κόκκινο Λιμανάκι επίσης! Η φωτιά μπήκε στον οικιστικό (νόμιμο και όχι αυθαίρετο) ιστό της Ραφήνας...στο κέντρο της Ραφήνας! Βλέπετε... εκείνη την ημέρα, η φωτιά δεν ζήτησε οικοδομικές άδειες πριν καταστρέψει! Έφτασε μέχρι το Λιμάνι! Έκαιγε μέχρι και τσιμέντο! Έσβησε στην θάλασσα!

Δεν θα ασχοληθώ με το ποιος φταίει και ποιος όχι! Δεν με ενδιαφέρει, αν θα τιμωρηθούν οι ανευθυνοϋπεύθυνοι! Καμία τιμωρία δεν θα «σβήσει» ΠΟΤΕ εκείνη την ημέρα! Δεν θα επιστρέψουν οι νεκροί! Δεν θα «γυρίσει» ο χρόνος στην 22α Ιουλίου 2018! Θα αποδοθεί δικαιοσύνη;;;! Η δικαίωση όμως, δεν έρχεται, μόνο, μέσα από τα δικαστήρια! (Αυτό για τους ανευθυνοϋπεύθυνους)

Οι κάτοικοι και μη (βλ. νυν υφυπουργό Μακεδονίας - Θράκης) μιλήσαμε! Φωνάξαμε! Κλάψαμε! «Ζήσαμε» την ημέρα εκείνη ξανά και ξανά! Την «ζούμε» ακόμη! Κάθε φορά που ακούμε την σειρήνα πυροσβεστικού! Κάθε φορά που περνάμε από το διπλανό στενό και βλέπουμε τα αποκαΐδια! Κάθε φορά που νοτίζει το χώμα και έρχεται η μυρωδιά του καμένου! Και κάθε φορά, που μπαίνει αυτή η μυρωδιά στην μύτη, αναρωτιέσαι τί ακριβώς μυρίζεις! Καμένο δέντρο, καμένο σπίτι ή καμένη σάρκα; Βλέπεις η όσφρηση είναι η αίσθηση, που επαναφέρει πιο γρήγορα αναμνήσεις! Οι μνήμες «ζωντανεύουν» και μας «στοιχειώνουν»! Κάθε φορά που συγκεντρωνόμαστε και μνημονεύουμε κάποιον που δεν είναι πλέον ανάμεσά μας! Τα βράδια που ο εφιάλτης επιστρέφει στον ύπνο μας!

Δεν χρειάζεστε άλλη μία μαρτυρία! Δεν θέλω να εξιστορήσω πώς το «βίωσα» εγώ! «Μοιράστηκα» την εμπειρία μου με τους κοντινούς μου ανθρώπους! Δεν μαλάκωσε ο πόνος! Δεν μειώθηκε ο θυμός! Δεν χαλάρωσαν οι τύψεις! Τύψεις γιατί εγώ έζησα και το σπίτι μου σώθηκε! Τι παραπάνω είχα εγώ κι ήμουν πιο τυχερή από τους διπλανούς μου; Δεν κάηκα! Δεν με θρήνησαν! Δεν καταστράφηκε η περιουσία μου! Γιατί; Γιατί άλλαξε η κατεύθυνση του αέρα για 5 δευτερόλεπτα;

«Η πυρκαγιά στο Μάτι» είναι παραπάνω από αυτά που λέει ο τίτλο! Εκείνο το βράδυ άλλαξε για πάντα η ψυχοσύνθεσή μας! Εκείνο το βράδυ δεν υπήρξε μόνο η καταστροφή! Υπήρξε «ξεκαθάρισμα»! Βγήκαμε από τις «ψευδαισθήσεις» μας! Όχι μόνο όσοι ζούμε στην περιοχή! Όλοι (εκτός από τους τελείως αναίσθητους κι έχω κάποιους στο μυαλό μου)!

Το «τότε» όμως πέρασε και είμαστε στο τώρα! Και πάλι δεν θα αναφερθώ στην «πολιτεία» και «κατά πόσο» βοηθάει τους πληγέντες! Δεν θέλω! Όχι επειδή φοβάμαι... αλλά επειδή θλίβομαι! Εκείνο το απόγευμα και οι ημέρες που ακολούθησαν, ξεκαθάρισαν στο μυαλό μου, ότι η πολιτεία είναι «allou fan park». Οι απλοί πολίτες κάναμε την διαφορά! Έτσι λοιπόν και σήμερα... δεν περιμένουμε από το επίσημο κράτος να βοηθήσει. Ξέρουμε ότι είναι απόν! Τουλάχιστον όμως, μην μπαίνει τροχοπέδη στην ελπίδα μας! Μένουμε εδώ και προσπαθούμε να «επανέλθουμε»! Να αλληλοβοηθηθούμε! Να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον!

Τα «σημάδια» της καταστροφής είναι ακόμα εμφανή... αλλά μέσα στα χαλάσματα, μέσα στα καμένα, η φύση οργιάζει! Προσπαθεί να κρύψει την ασχήμια! Προσπαθεί να αντικαταστήσει τις εικόνες της κόλασης, με εικόνες ελπίδας! 

Οι κάτοικοι στο Μάτι και στη Ραφήνα παλεύουν να επιβιώσουν! Να μην κλείσουν τις επιχειρήσεις τους! Να μην ερημώσει ο τόπος τους! Ο τόπος μας! Χρειάζονται όμως την συμπαράσταση όλων!

Ναι, δεν είναι πολύ ευχάριστη η βόλτα σε ένα μέρος που ξέρεις ότι «μαρτύρησαν» άνθρωποι! Δεν είναι πρώτη επιλογή! Δεν θες να «ψυχοπλακωθείς»! Εννοείται! Αλλά υπάρχουν κι αυτοί που προσπαθούν να επιβιώσουν, να ξαναδώσουν «ζωή» σε ένα «νεκρό» τοπίο! Υπάρχουν κι αυτοί που επιλέγουν να παλέψουν, να ξαναχτίσουν και όχι να ερημώσουν!

Κανένας μας δεν θα ξεχάσει ΠΟΤΕ εκείνο το απόγευμα! Δεν «σβήνει» από την ψυχή μας! Δεν γίνεται να ξεχάσουμε τους νεκρούς μας! Τους νεκρούς σας! Αλλά υπάρχουν και αυτοί που επέζησαν! Δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε αυτούς! Κυρίως αυτούς!